تقدیم به آخرین منجی...
به ذهن جاده میریزم خیال رد پایم را
طنین شیهه رم کرده اسب صدایم را
شنیدم نیمه شب از مشرق این جاده می آیی
که من می آورم تا زیر پایت چشمهایم را
شبیه گردبادی در غرور خویش میپیچم
به دستت میسپارم بغض در آتش رهایم را
میان اینهمه فرعونهای خسته از طغیان
به موسای نگاهت میدهم دست عصایم را
جنون آتش شعری مرا در خود نمی پیچد
به دست باد خواهم داد زلف نعره هایم را
مرا از وحشت چشمان تاتاری نترسانید
که من در قبضه شمشیر پیچیدم دعایم را
غرور باغ تان در شعله‌های سرخ خواهدسوخت
همین امشب اگر فریاد بردارم خدایم را...
خدیجه رحیمی
یا صاحب الزمان <عج> ادرکنی