شاعرانه

 - تیم های پرسپولیس و ذوب آهن به تساوی دو بر دو رضایت دادند.

بدون شک یکی از جذاب ترین بازی ها لیگ برتر بود.از همان دقایق ابتدایی که ذوب آهنی ها روی دروازه پرسپولیس فشار آوردند و گل اول را به این تیم زدند به راحتی می شد حدس زد شب سختی در انتظار استیلی و پرسپولیس است.شبی که خود استیلی هم آن را پیش بینی کرده بود:«می دانم بازی سختی در اصفهان داریم.»
ذقیقه سوم بود که اسماعیل فرهادی شوک را به سرخپوشان وارد کرد و توپی را به گل تبدیل کرد که گل نکردنش سخت تر بود!پرسپولیسی ها به چند دقیقه زمان نیاز داشتند تا به بازی برگردند و بتوانند گلی را که خورده اند جبران کنند.آنها انصافا هم به بازی برگشتند اما تا پایان نیمه اول یکی پس از دیگری موقعیت ها را از دست دادند تا با شکست راهی رختکن شوند.نیمه دوم اما پرسپولیس بازی را بهتر شروع کرد.هر چند که نباید از بازی خوب ذوبی ها و موقعیت های گل آنها هم به سادگی گذشت اما پرسپولیس موقعیت های زیادی را از دست داد که اگر تبدیل به گل می شد...
تنها گذشت 9 دقیقه از نیمه دوم کافی بود تا علی کریمی که در این بازی همه کار کرده بود به جز گلزنی،دروازه شهاب گردان را فرو بریزد.این گل مثل آبی بود روی آتش.پرسپولیس پس از این گل انگار که روحیه ای مضاعف گرفته باشد نبض بازی را در دست گرفت و آنقدر موقعیت روی دروازه ذوب آهن خلق کرد که به هواداران اجازه نمی داد تا یک لحظه در ورزشگاه ساکت شوند.صدای هیچ اعتراضی نمی آمد و هواداران فقط تیم را تشویق می کردند تا به گل برتری برسد.اما ورق برای شاگردان استیلی بد روی زمین برگشت.دقیقه 79 بود که ماچادو بازیکن خارجی ذوب آهن که از نیمه نخست با سر بانداژ شده بازی می کرد سکوت را به هواداران پرسپولیس تحمیل کرد.سکوتی که فقط دو دقیقه دوام آورد تا مثل سایر بازی های پرسپولیس در لیگ برتر یازدهم(به غیر از بازی با نفت آبادان)شعارهایی در حمایت از علی دایی در ورزشگاه شنیده شود.(شعارهایی که به نظر صدایش از جایگاه طرفداران ذوب آهن به گوش می رسید)
صورت عرق کرده حمید استیلی که نشان از استرس و عصبانیت او داشت به خوبی گویای همه چیز بود.تیمش خوب بازی کرده بود و جای هیچ اعتراضی باقی نمی ماند اما باخت به ذوب آهن این بازی خوب را زیر سایه خودش پنهان می کرد.حسرت موقعیت های از دست رفته و از همه مهمتر شکست قبل از داربی بزرگ پایتخت حالا شرایط را برای او و تیمش بحرانی تر از هفته های اول کرده بود اما رضا نور محمدی که با دستی گچ گرفته به بازی فرستاده شده بود توپی را وارد دروازه ذوب آهن کرد که حباب تفکرات استیلی را ترکاند تا او با مشت هایی گره کرده به خاطر این گل و البته تساوی در فولاد شهر خوشحالی کند.پرسپولیس دیداری را مساوی کرد که می توان گفت استحقاق پیروزی در آن را داشت.در هر حال تساوی بهتر از باخت است،آن هم قبل از داربی که تیم ها باید با روحیه به مصاف رقیب سنتی خود بروند.