در سال 1341 در شهرستان بندر گناوه دیده به جهان گشود.و در یک محیط آکنده از صمیمیت زندگی را آغاز کرد. به گفته مادرش او از 5 سالگی نماز می خوانده و از کودکی سعی در

شناخت دین و آیین و محیط اطراف خود را داشته است .در دوران دبستان و راهنمایی از تمام امکانات جهت تکاملش به سوی الله یاری می جسته و یکی از شاگردان ممتاز بوده است.

دوران متوسطه را در دبیرستان طالقانی بندر گناوه گذراند و در رشته فرهنگ و ادب سعی در تحقیق مبادی قرآن ،زبان عربی و فرهنگ قرآن نمود. وی همواره یکی از چهره های فعال مدرسه

بود و با هجرت و شهادتش درس توحید را به همسالانش آموخت.

او در زندگی اجتماعی سعی داشت به برادران و خواهران دینی کمک کند.و بارها با پول بدست آورده از دسترنج کارگریش کتابهای داستان خریده و به بچه ها هدیه کرده بود.

 شهید جواد فروتن با تمام عشق و ایمان در کلاسهای درس قرآن حضور می یافت و در مجالس سخنرانی،تفسیر قرآن و ذکر فضایل و مناقب خاندان عصمت و طهارت ع حاضر می شد.

اواخر سال 56با همکاری چندین تن از دوستانش "گروه میثم" را تشکیل داد و در پخش اعلامیه های هشدار دهنده امام جدیت وافر نمود.او همچنین در اولین خروش مردم مسلمان گناوه حضور

فعال داشت و در اولین راهپیمایی ، مزدوران شاه وی را به سختی مجروح و مصدوم کردند.و در راهپیمایی دیگری حامیان رژیم سفاک پهلوی وی را دستگیر و زیر شکنجه قرار دادند.ولی او زیر

شکنجه دژخیمان شاه دو روز تمام مقاومت کردو به اظهار یکی از همرزمانش در زیر باران سرنیزه هایی که بر بدنش فرود می آمدبا شعار"لا اله الا الله" و "یا صاحب الزمان"مامورین شاه را دیوانه

کرده بود  که پس از مقاومت شدید در برابر مزدوران مجبور به آزاد کردن وی شدند.

در خروش توده های مردم مسلمان گناوه به عنوان یکی از چهره های فعال مسلمان و متعهد دوش بدوش همرزمانش پیکار نمود.در توطئه های گروه های چپ و منافق در مدارس، با تمام

قدرت  به مقابله با آنان پرداخت و چون خاری در چشم دشمنان اسلام خواب از چشمان آنان ربوده بود.با تشکیل سپاه همدوش یارانش با همه توان به ایثارپرداخت و چون نمی توانست تمام

وقتش را در سپاه بگذراند به عنوان پاسدار ذخیره به انجام مسئولیت الهی خویش پرداخت.

با شروع جنگ تحمیلی بی صبرانه آماده رفتن به جبهه شد و علیرغم تاکیدات برادران همرزمش برای ماندن در پشت جبهه،عشق شدیدش به لقاء الله اورا به قربانگاه کشاند. از اول فروردین

ماه سال 60د رجبهه دب حردان قهرمانانه به پیکار پرداخت و بعد از آن به جبهه شوش دانیال برای کمک به برادران همرزمش شتافت و در پیکاری سخت در غروب جمعه 8 خرداد سال 60

به دیدار حق نائل گشت و برگی دیگر از پیروزی های مسلمین ورق خورد.

یک عبارت از وصیتنامه شهید.  "من از ملت مجاهد و مسلمان کشورم میخواهم که اگر همه امت هم شهید بشوند و بجز یک نفر باقی نماند، من ازآن یک نفر میخواهم که تسلیم دشمن نشود."

متن فوق قسمتی از تکه بریده روزنامه اطلاعات استان بوشهر به تاریخ 31 تیرماه 63 است. که در آلبوم خانوادگیمان بود و گفتم توی وبلاگم بگذارم  تا تجدید خاطره ای باشد.

راهشان پر رهرو نامشان همیشه جاوید برپیشانی تاریخ. روح برادرم با روح تمام شهدای انقلاب و جنگ تحمیلی با شهیدان کربلا محشور شود انشالله.

سایت جهان نوشت:

مجتبی رحماندوست، مشاور سابق رئیس جمهور ، در گفت وگو با جهان برای نخستین بار ماجرای جلسه محرمانه 10 عضو کابینه دولت دهم در دفتر وزیر اطلاعات را رسانه ای کرد.

به گفته وی این جلسه پس از مخالفت رهبر معظم انقلاب با انتصاب اسفندیار مشایی به معاونت اولی رئیس جمهور برگزار شد که البته همه حاضران در آن از پست‌شان عزل شدند.

وی در تشریح این رویداد می گوید:

این فرد(مشایی) تا پایان دولت نهم رئیس سازمان گردشگری بود و در دولت تاثیر گذار نبود. بنده حدود یک سال قبل از پایان کار عضو ثابت هیأت دولت بودم و اتفاقا این کارها در زمانی بود که بنده در دولت حضور داشتم. در دولت دهم که اقای احمدی نژاد حکمی را برای این فرد به عنوان معاون اول صادر کرد، این خبر پیچید که آقا در نامه ای رئیس جمهور را از این انتصاب نهی کرده اند اما نامه هنوز علنی نشده بود.

صبح چهارشنبه جلسه هیئت دولت به ریاست رئیس جمهور تشکیل شد و بخش اول آنان به اتمام رسید. قرار بود نیمه دوم جلسه با ریاست معاون اول برگزار شود. مشایی هم که در جلسه اول در در جای معاون اول نشسته بود منتظر ریاست بخش دوم جلسه بود.
آقای اژه ای وزیر اطلاعات در پایان جلسه اول اعلام کردند من خبر دارم که این نامه صادر شده و این فرد نباید معاون اول باشد.

در همین حین در فاصله بین دو جلسه هیئت دولت،‌ اکثر اعضای کابینه با هم در جلسه ای سرپایی تصمیم گرفتند که باید جلسه دولت را ترک کنند. مشایی در آن ساعت در دفتر معاون اول رئیس جمهور نشسته بود که این دفتر نزدیکترین مکان به دفتر جلسات هیئت دولت است.

برخی افراد به وی خبر رساندند که در جلسه دوم شرکت نکن که اگر بیایی ممکن است برخی جلسه را ترک  کنند.

در آن روز جلسه تشکیل نشد. فردای آن روز آقای صفار هرندی با بنده تماس گرفتند و گفتند بیا در دفتر وزیر اطلاعات جلسه داریم. ولی در آن روز از 20 نفری که دعوت شده بودند حدود 10 نفر آمدند. بنده بعد از صحبت با آقای صفار مطمئن بودم که شرکت در این جلسه مساوی با کنار گذاشته شدن از دولت است و تصمیم گرفتم در این جلسه شرکت کنم. چون ماهیت این جلسه معلوم بود و شرکت در این جلسه را حمایت از ولی فقیه می دیدم. آن زمان در تهران نبودم اما برای شرکت در ان جلسه  به تهران آمدم.

از افرادی که در آن جلسه حضور داشتند می توان از آقای اژه ای که میزبان بودند، آقایان صفار هرندی، آقای مصری، آقای لنکرانی، خانم طبیب زاده، آقای سعیدی کیا، بنده، آقای نوذری وزیر نفت  نام برد. فاصله زیادی تا برکناری این افراد پس از این جلسه نبود. حاصل آن جلسه این بود که نامه ای به حضرت آقا بنویسیم که ما بر اساس اطلاعی که داریم شما رئیس جمهور را نهی کرده اید و مادامی که این فرد معاون اول است ما در جلسه هیئت دولت شرکت نمی کنیم. آقای صفار این نامه را نوشت و بعد از امضا آن را برای حضرت آقا فرستادیم.

فکر می کنم دو روزی گذشت تا نامه رهبر انقلاب به رئیس جمهور علنی و رسانه ای شد. از زمان ارسال نامه تا انتشار آن فکر می کنم 7 روز گذشت. در این 7 روز به آن عمل نشد تا اینکه آقا نامه را منتشر کردند. یکی از مشاوران رئیس جمهور به همه می گفت که تقصیر با افرادی است که نامه ای را که مصلحت نبوده منتشر کرده اند!

وی نمی گفت چرا به این نامه عمل نشده است بلکه می گفت چرا نامه ای که محرمانه بوده منتشر شده است.

بعد از عملی شدن این موضوع رئیس جمهور در جلسه بعدی این موضوع را مطرح کردند که ما ارتباطمان با اقا گونه ای دیگر است و خودمان مشکل را حل میکنیم. وی در این جلسه گفتند اقای مشایی استعفا داده اند. اما در همان جلسه برای این فرد حکم رئیس دفتری زده شد که در تاریخ هیچ پاسخی برای آن نمی توان پیدا کرد. این سمت می تواند از معاون اولی اختیاراتش بیشتر باشد.

قبل از این که این اتفاقات بیفتد این فرد هرازگاهی سخنانی داشت که باعث جنجال در کشور میشد. از این رو در بازگشت از سفرهای استانی که داشتم بنده به آقای رئیس جمهور و ثمره هاشمی می گفتم که خانواده شهدا از مسئولیت داشتن این فرد رضایت ندارند اما کسی بها نمی داد.

یک سال و نیم بعد من در سفر کهگیلویه و بویر احمد بودم که از دفترم زنگ زدند و گفتند آقای رئیس جمهور در حکم جدیدی 14 نفراز مشاورین خود را برکنار کردند که بنده در سر لیست این فهرست بودم. یک بار گفتم یاسوج شده سنگال.